مفاتیح الحیات

استاد علامه آیت‌الله جوادی آملی «دام ظله» با اشراف همه جانبه به منابع وحیانی و با بهره وری کامل از کتاب و سنت و همچنین عقل برهانی و نیز با ژرف بینی خاص به این ایده تفطن دادن که همان طور که بزرگ محدث روزگار ما، جناب حاج شیخ عباس قمی با اثر ماندگار و سودمندش یعنی مفاتیح الجنان، راه بزرگ سلوک و بندگان و ارتباط انسان با خدا را از طریق انجام دادن اعمال عبادی در سه بخش نماز، دعا و زیارات و بهرمندی از ثواب و پاداش آن‌‌‌‌‌‌‌ها هموار کرد، کتابی دیگر لازم است که جلد دوم و مکمل آن محسوب شود و شئون دنیایی به ویژه امور اجتماعی بندگان را نیز با همان رویکرد، با آموزه‌‌‌‌‌‌‌های وحیانی مرتبط سازد تا آدمی در زندگی خود از این برنامه‌‌‌‌‌‌‌های الهی بهرمند گردد، و از آثار آن، هم در دنیا و هم در عقبا سود ببرد، از این رو این کتاب، مفاتیح الحیات نام یافت.

پس رسالت این اثر نفیس و ماندگار این است که با تکیه بر منابع وحیانی، اصول و مبانی و نیز مواد و فروعاتی استنباط و استخراج شوند که در جهت معنا بخشی به زندگی انسانی در ابعاد مختلف اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی و سیاسی به کار آیند.

بنابراین ‌‌‌‌‌‌می‌توان نقطه مشترک این اثر با کتاب مفاتیح الجنان را در این دانست که انسان با داشتن حسن فاعلی و حسن فعلی اعم از انجام اعمال عبادی، اخلاقی، اجتماعی و سیاسی از ثواب و پاداش الهی بهره‌مند ‌‌‌‌‌‌می‌گردد و در هر دو اثر به این ثواب‌‌‌‌‌‌‌ها، عقاب‌‌‌‌‌‌‌ها، آثار و پیامد رفتارها توجه شده است؛ اما امتیاز این کتاب این است که مباحث آن، ناظر به رفتار، گفتار و حتی نیت‌‌‌‌‌‌‌هایی است که توجه و اهتمام به آن‌ها مناسبات فردی و اجتماعی و زیست‌محیطی او را تنظیم، تصحیح و اصلاح ‌‌‌‌‌‌می‌کنند.