تحریر ایقاظ النائمین | دوره دو جلدی

ایقاظ النائمین که نتایج مهم‎ترین تأملات فلسفی عرفانی صدرالدین شیرازی (قدس سره) است تلاشی است در جهت تعالی فلسفه از یک سو و تجلّی عرفان از سوی دیگر. او در این کتاب فلسفه را به حضرت عرفان آورده و از سنجش عرفان به میزان حکمت متعالیه باک نداشته است. در ادامه به برخی از ویژگی‌‌‌‌‌‌‌های این کتاب گرانقدر اشاره ‌‌‌‌‌‌می‌شود: الف. زبان اثر کنونی، زبان تحلیلی است و در رسیدن به این تحلیل کوشش شده است اولاً همۀ مفاهیم اصلی دست‌کم یک بار در این اثر به روشنی بیان شوند؛ ثانیاً مدعیات اصلی هر یک بر اساس استدلالی آن‌ها از یکدیگر جدا شوند ؛ و ثالثاً در بیان مباحث ترتیب منطقی رعایت شود. ب.کتاب ایقاظ النائمین بخش‌های گوناگونی دارد که در بیشتر موارد، هر بخش از متن در چند مقام و هر مقام در چند مطلب و هر مطلب در چند نکته تنظیم شده و سامان یافته است. ج. بیشتر مصادر ایقاظ النائمین موضوع تحقیق جداگانه‌ای بوده‌اند. دو گروه اصلی مصادر عبارت‌اند از: ۱. مصادر نقل قول‌های مستقیم: صدرالمتألهین در ایقاظ النائمین به سخنانی از فیلسوفان و عارفان متقدم استناد کرده و مشخصاً عبارات آنان را آورده است، و در بسیاری موارد نیز از آنان نام می‌بَرد. ۲. مصادر متن ایقاظ النائمین: حجم درخوری از عبارت‌های صدرالمتألهین در متن ایقاظ النائمین از آثار دیگری به آن راه یافته و او بدون هیچ اشاره‌ای به مصادر اصلی، آن عبارت‌ها را در متن خود اشراب کرده است.